FELIĈO

La feliĉo ne troviĝas en la mono,

En juvelaro aŭ eĉ en ora krono.

La feliĉo ne estas aĉetaĵo,

Ĝi ne aperas per iu posedaĵo.

Ĝi ne veturas ne en luksa aŭtomobilo

Kaj ne flugas en privata aviadilo.

Ĝi ne vivas en grandegaj riĉaj domoj

Aŭ en la agoj de festemantaj homoj,

Sed la feliĉo kiel simpla bela floro

Unue kresku en nia propra koro.

La feliĉo povas kuŝi en rideto

                     Aŭ en ĝojkrio de gaja infano

La feliĉo povas kuŝi en fideleco,

Aŭ en kompreno de sincera amikeco.

Ĝi troviĝas ofte nur en simpla gesto,

Pro kio tago povas aspekti kiel festo.

Ĝi malsama estas ja por ĉiu homo

Ĉu li loĝas en domaĉo, aŭ luksa domo?

Unue kresku en nia propra koro.

Nekonata aŭtoro

(Teksto ricevita de amiko)

KIO ESTAS LA VIRINO?

La virino estas:

BELECO, FELIĈO, ESPERO,

AMIKECO, FRATECO, SOLIDARECO, AMO,

LUMO, SUNO, LUNO, STELO, FLORO,

VIVO!

LECIONO PRI AMIKECO

Vivis du paseroj: Kvik kaj Kvivit. Foje Kvik ricevis poŝtan pakon de sia avinjo. Tutan keston da milia grio

Sed Kvik ne diris pri tio eĉ unu vorton al sia amiko.

"Se mi disdonados la milian grion, restos nenio por mi", – ĝi pensis. Do, ĝi forbekis ĉiujn grajnojn sola. Sed kiam ĝi forĵetis la keston, kelkaj grajnoj tamen elŝutiĝis sur la teron.

Tiujn grajnojn trovis Kvivit. Ĝi zorge kolektis ilin en paketon kaj flugis al sia amiko Kvik.

– Saluton, Kvik! Mi trovis dek miliajn grajnojn. Ni disdividu ilin je egalaj partoj kaj forbeku.

– Ne indas… Por kio?.. – Kvik komencis svingi rifuze la flugiletojn. – Vi trovis – do, vi manĝu!

– Sed ni ja estas amikoj, – Kvivit diris. – Kaj amikoj devas ĉion dividi egale. Ĉu tio ne estas vero?

– Verŝajne vi pravas, – Kvik diris. Ĝi sentis grandan honton. Ja ĝi mem forbekis tutan keston da milia grio kaj ne regalis la amikon, ne donis al ĝi eĉ unu grajnon. Sed nun rifuzi la donacon de la amiko signifus ofendi ĝin. Kvik prenis kvin grajnojn kaj diris:

– Dankon al vi, Kvivit! Kaj pro la grajnoj, kaj pro la leciono pri amikeco…

Tradukis el la rusa Miĥail PovorinTeksto sendita al mi de Neuza Brienze

 Fabelo

Verkis Neŭza Brienze

    En la Lumarbaro du loĝantoj, Blankakato kaj Nigrakato parolas.

“Ĉu vi jam scias la lastan novaĵon”? demandas la Blankakato.

Respondas la Nigrakato: “ankoraŭ  ne, kio okazas?”

“Oni diras, ke ni lernu novan lingvon kreitan de saĝa simio kaj tie ĉi en la Lumarbaro la paco kaj kompreno regnos ĉar ĉiuj loĝantoj tre bone sin komprenos”.

“ Ĉu vere? Ĉu vi volas diri, ke nia malamiko hundo ŝanĝiĝos kaj  fariĝos amiko”? demandas la Nigrakato.

“Jes!” respondas la Blankakato. “ Ĉiuj sin komprenos kaj respektos plene unu la aliajn parolante tiun lingvon. Ni kapablos eksponi niajn motivojn, opiniojn,ktp kaj reciproke kompreni la aliajn. Ekzemple lupoj ne plu persekutos ŝafojn, ni katoj, respektos la birdetojn kaj  ni ne plu bezonos forkuri de la plej fortaj, kiuj eĉ mortigas nin”.

  La Nigrakato: “Nur vidante, mi kredos!”

  La Blankakato; “Nia reĝo, LeonoII, vizitis la najbaran Belarbaron kie tiu lingvo jam estas parolata kaj restis ege mirplena ĉar konstatis persone la ordon, progreson kaj pacon inter iliaj loĝantoj, kiuj jam ja sukcese sin komprenas, interŝanĝas spertojn, helpas la proksimulojn danke al nova lingvo, kiun ili nomas Benita Lingvo”.

  La Nigrakato: “ nur se mi vidos mi kredos denove mi diras”.

  La Blankakato: Mi ankoraŭ ne vidis sed mi kredas ĉar oni diras, ke tie malaperis la disputoj, la malbonoj kaj regas la amo. Kelkaj ne volis lerni, translokiĝis al alia arbaro sed poste revenis. Kompreneble kelkaj restis kontraŭ la renovigo aŭ dubis kiel vi  sed la tempo jam  montris la venkon de la ama lingvo laŭ Leono II, kiu kontraktis instruistojn por instrui ĝin en nia lando”.

  La Nigrakato: “Mi atendas lerni kaj persone konstatis la veron”.

La tempo flugis… kaj iun tagon en vigla festo la du konversacias.

  Nigrakato: “Vi pravas amiko, nun mi vidas kaj kredas. Post la akceptado kaj lernado de la “Benita Lingvo”, kiun multaj alnomas Lingvo de l’amo vere mi konstatas la komprenon kaj fratecon inter ĉiuj.

Nun mem ni povas senti la fratan etoson tie ĉi, ĉu ne? Tre merite nia estro Leono II ricevos la Pacpremion.

  Blankakato: Tre merita premio kaj mi aldonas, ke ankaŭ tia radika ŝanĝo nun festata sukcesis ĉar li, nia sindediĉa gvidanto, apogis la renoviĝa-movadon.

 Neuza Brienze

Seu primeiro nome é citado em idiomas diferentes, dependendo do biógrafo: Lázaro Luiz, Ludovic Lazarus, Ludwik Lejzer ou Ludwik Lazarz. É até compreensível, dada a fluência em nove línguas que o biografado possuía – não por acaso é também o criador do Esperanto, a língua planejada (e não artificial, veja a entrevista com Pedro Cavalheiro, na pág. 18) mais falada e bem-sucedida do mundo. Assim, este ano de 2007 é uma homenagem
dupla ao tal Lázaro Luiz Zamenhof: não só pelos seus 90 anos de morte, mas também pelo idioma, que completa 120 anos.

Zamenhof (1859-1917) foi oftalmologista e filólogo. Adquiriu como línguas maternas o Russo, o Iídiche e o Polonês, além de dominar o Alemão fluentemente. Aprendeu, mais tarde, Francês, Latim, Grego, Hebraico e Inglês, e tinha conhecimentos de Italiano, Espanhol e Lituano. Essa fascinação por idiomas lhe deu a idéia de criar uma língua simples, funcional, prática e, principalmente, universal. Havia, é claro, outros motivos.

Zamenhof nasceu na Polônia, na época anexada ao império russo, na pequena cidade de Bialystok, marcada por lutas raciais. O problema era agravado pelo fato de, só nessa cidade, serem falados quatro idiomas oficiais (Russo, Alemão, Polonês e Iídiche). Para ter uma idéia, quando a Polônia pertencia ao império russo, eram faladas cerca de 200 línguas diferentes. Essa situação marcaria profundamente o jovem Zamenhof e despertaria nele a idéia da “língua neutra”.

 Trecho de texto publicado na revista “Discutindo Língua Portuguesa”

http://www.discutindolinguaportuguesa.com.br